//=time() ?>
“หิวเนอะ~ มาสเตอร์จัง?”
“อิยา ก็ต้องพูดไปตามที่คิดอยู่แล้วสิครับ พวกเราเซอร์แวนท์ไม่มีแนวคิดของกลไกร่างกายก็จริง แต่ความอยากอาหารเนี่ยก็ยังมีอยู่เหมือนเมื่อตอนมีชีวิตนี่นา”
ดังนั้นแล้ว มื้อดึกของมาสเตอร์จังคืนนี้ ฮาจิเมะจังจะเก็บเป็นความลับให้เองเนอะ☆
“ฮาโลวีน....จะว่าไปแล้วคราวก่อนผมก็เคยไปร่วมทางมานี่เนอะ อิยา~ เล่นเอาลำบากแทบแย่เชียวนะครับครั้งนั้น แต่ก็เป็นเทศกาลที่ไม่รู้ว่าใครต่อใครจะแต่งตัวเล่นใหญ่มาหลอกกันเอิกเกริกนี่นา? เรื่องดูแลความปลอดภัยปล่อยให้เป็นหน้าที่ของผู้ใหญ่ทางนี้ ส่วนมาสเตอร์จัง เล่นให้สนุกเถอะนะครับ”
“พวกเราคือร่องรอยของกลุ่มคนที่มีชีวิตในยุคสมัยที่ครั้งหนึ่งญี่ปุ่นเคยปั่นป่วนที่สุด มากล้นด้วยจิตวิญญาณ เต็มไปด้วยการตัดสินใจที่ผิดพลาด เป็นวีรชนที่ไม่สมบูรณ์แบบแม้แต่น้อย”
“ดังนั้นแล้ว ผมขอให้มาสเตอร์จังเจอความหมายของการพบพานในครั้งนี้นะครับ”
อาจารย์ยามานามิก็ด้วย
“ไฮไฮ วันนี้ฟรอนท์ที่ออกมาต้อนรับคือฮาจิเมะจังเองครับ~ ไหนๆก็กลางสัปดาห์แล้ว อยากจะพักดื่มน้ำก่อนสักหน่อยมั้ยมาสเตอร์จัง? ถ้าเบื่อที่เย็นๆอย่างอาร์คติกแล้วก็จะแวะไปทานโซบะที่โรงอาหารเป็นเพื่อนเองนะ ผมน่ะ”
มีกิจของชินเซ็นกุมิที่ต้องจัดการต่อ แต่เทียบกับสัปดาห์ก่อนยังไงก็สบายบรื๋อ
เห.. ชินเซ็นกุมิเนอะ สำหรับสมาชิกคนอื่นอาจจะไม่ใช่ แต่สำหรับผมแล้วมันก็แค่ชื่อขององค์กรที่เคยสังกัดในระยะเวลาหนึ่งเท่านั้นเอง หรือก็คือทิ้งไปแล้วนะครับ
เชื่อสิว่าคนทรยศน่ะไม่ใช่คนที่เดิมพันทุกอย่างไว้กับอนาคตของกลุ่มแบบอาจารย์ยามานามิ แต่เป็นคนหลักลอยไร้หมุดหมายแบบผมต่างหาก
ครับ? ใช้งานหนัก? ไม่จริงแม้แต่นิดเดียวครับ ชินเซ็นกุมิของพวกเราเปี่ยมด้วยสภาพแวดล้อมการทำงานที่ดีต่อสุขภาพกายและจิตครับ https://t.co/lVTqXvZuJA