//=time() ?>
" ไม่ได้เข้ามาซะนานตอนนี้ผู้ติดตามของฉันถึง 405 ผู้ติดตามแล้วงั้นเหรอ? "
" ฉันต้องทำเซอร์วิสรึเปล่าน่ะ พวกเธอลองเสนอมาสิถ้าฉันว่างจากการฝึกฉันอาจจะทำ "
( เวรเอ้ยฉันคิดดีรึเปล่านะที่มา รู้สึกเหมือนจะโดนสั่งให้ทำอะไรแปลกๆเลยแฮะ )
" ดูเหมือนพวกเธอจะผ่านการสอบมาได้แล้วสินะ ผลออกมาเป็นไปตามที่หวังใช่มั้ย
ส่วนฉันเองถึงไม่ต้องดูคะแนนก็รู้แล้วล่ะว่าผลออกมาเป็นยังไง ก็คงจะออกมาดีเหมือนหน้าตาฉัน "
คุณป้าเองก็อยากเจอโยฮันเหมือนกันถึงตาจะมองไม่เห็นขอแค่ได้ยินเสียงก็พอ เพราะฉะนั้น. . .
" ผมจะพาเขามาเองครับ พวกเราจะเป็นแบบนั้นกันไม่ได้ "
หลังจากจบเรื่องโฮสเทลฉันก็ได้เห็นบางอย่าง ฉันไม่อยากให้พวกเรามีจุดจบแบบนั้น
" ตอนนี้ต้องไม่มีโศกนาฏกรรมอีกต่อไป "
" เด็กเลี้ยงแกะเนี่ยมันน่าจะโดนจับกินซะตั้งแต่แรก "
แม้ว่าจะอยากจับเธอส่งให้ตำรวจเพื่อให้ได้รับโทษที่ทำกับมิจินไว้แต่ว่า. . .ในหัวของฉันดันนึกถึงไอ้คนที่เหมือนเธอขึ้นมานี่สิเลยต้องอดทนไว้
" อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก "
" ให้ตายซิ หนีกันไปหมดแล้วหรอ "
" เอาล่ะฉันไปลากคอไอ้ผู้ดูแลมาแล้ว ได้เวลาที่ฉันต้องปลอบยัยพวกนี้ด้วยหมัด ไหนใครมันร้องไห้? "
— เสียงตะโกนของกลุ่มเด็กน้อยที่กำลังกลั่นแกล้งโยฮันและล้อเรื่องครอบครัวของเขาดังไปทั่ว
ตุ้บ! กำปั้นเล็กๆของฉันพุ้งตรงเข้าใส่หน้าของกลุ่มเด็กเกเรพวกนั้น ฉันไม่สนว่าพวกมันเป็นใครแต่อย่ามารังแกเพื่อนของฉันเด็ดขาด
" ฉันคือคนที่คอยจัดการกับคนที่รังแกโยฮัน "
" ทำไมพวกเธอยังเล่นนกฟ้าอยู่ล่ะเนี่ย ไปตั้งใจเรียนซะเจ้าพวกเด็กน้อย "