//=time() ?>
“ วรเดชทั้งสี่ พวกเจ้านี่มันจริงๆเลยหนา ข้าควรทําอย่างไรกับพวกเจ้าดี? ”
“ หากในหนึ่งวันมีสี่ชั่วยาม ข้าถวิลถึงเจ้าวรเดชไปแล้วสามชั่วยาม อีกหนึ่งชั่วยามเราสองจักเคียงข้างจนแสงแรกแห่งสุริยนสาดส่อง ”
“ แม้นเอาทั้งผืนแผ่นดินมาเปรียบดั่งพู่กัน หรือท้องนภาอันกว้างใหญ่มหาศาลมาแผ่เป็นกระดาษ ฤๅจักใช้นํ้าจากมหานทีสีทันดรจนแห้งเหือดไปก็ตามที ข้าก็จรดเขียนคําบอกรักเจ้าได้มิพอแม้เพียงนิด วรเดชยอดดวงใจของข้า ”
“ วรเดชอีกคนกระนั้นรึ? แต่ถึงจักมีตัวเจ้าสักกี่คน ความงามนั้นก็ยังคงเลิศลํ้ากว่าผู้ใดในแผ่นดินนี้อยู่ดีนั่นแลหนา ”