//=time() ?>
“ การได้พบเจอพวกเจ้าทั้ง 505 คนคงมิใช่สิ่งที่หาได้โดยทั่วไปสำหรับข้านัก ”
“ ข้ามิสามารถอวยชัยอันใดแก่เจ้าเพราะมิใช่เทพแห่งโชค คงมีเพียงสิ่งนี้ที่จักนำทางเจ้าในราตรีที่ไร้ดารา แลหวังว่าจักได้เดินทางร่วมกันในภายภาคหน้า”
“ รับไว้เสียเถิด ”
พิรุณโปรยจรดพสุธา ราตรีนี้กิจของยักษาดูจักเบาบางลงเพียงเพราะหยาดน้ำที่รดพรมมิขาดสาย
ตราบใดที่ยังคงอยู่ใต้ฟ้า แม้นมิได้นำพาอสนีบาตมาด้วยก็ตามที เหล่าอสูรก็ยังคงจักเกรงกลัวอยู่บ้าง
"มนุษย์เอ๋ย ดับโคมเสีย ถึงเวลาพักกายของพวกเจ้าแล้วหนา"
“ ข้าเก็บมาให้พวกเจ้า รับไปซะเสีย คืนนี้จันทร์มิสว่าง ยามที่พวกเจ้ากลับจากการเที่ยวชมงานเทศกาลจักได้ใช้นำทางได้บ้าง ”
พิรุณหยาดกระทบกายาเซียนยักษา ดวงตาสีอำพันทอดมองยังเบื้องบน ก่อนสบลงยังเมืองหลี่เยว่ที่ซึ่งเหล่ามนุษย์วิ่งหลบสู่ที่ร่ม บ้างก็เก็บร้านรวงพัลวัน บ้างก็วิ่งฝ่าไปเสียดื้อๆ
“ เหตุนี้สินะ อากาศจึ่งร้อนอบอ้าวตลอดทั้งวัน ”