//=time() ?>
@SWeetpotate_27 คนแคระเรืองแสงชูมือขึ้นทักทายคุณ มือน้อยๆ ข้างนั้นโบกไปมาราวกับกำลังเรียกหา
ยิ่งเห็นคนทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ก็พากันเข้าไปรายล้อมเหมือนกับว่าอยากจะให้กำลังใจ
ในระหว่างที่คุณกำลังรู้สึกตกใจ ก็รู้สึกถึงสัมผัสบางอย่างที่ปลายนิ้ว
...มันทั้งนุ่มและอบอุ่น ชวนให้รู้สึกสบายใจ
เมื่อก้มมองลงไปที่มือก็ได้พบกับคนแคระเรืองแสงที่อยู่เบื้องล่าง ความอบอุ่นจากปลายนิ้วได้มาจากมือเล็กๆ ของคนแคระเรืองแสงตนนี้นั่นเอง
“น่าเสียดายที่ข้าต้องไปแล้ว ทว่า...โปรดอย่าเศร้าหมอง ข้าเชื่อว่าจะต้องได้พบกับทุกท่านอีกอย่างแน่นอน”
เสาหลักตะวันส่งยิ้มสดใสอีกครั้ง ใช่ว่าจะเป็นการลาจากชั่วนิรันดร์ ไม่ว่าจะในรูปลักษณ์ใด เขาก็ยังคงอยู่กับทุกคนเสมอ
“ขอบคุณสำหรับสองวันที่แสนวิเศษ... แล้วพบกันใหม่ครับ”
...กริ๊ง
ช่วงสายของวันหนึ่ง ร่างของชายหนุ่มในเสื้อคลุมลายหมากรุกมาปรากฏอยู่ตรงหน้าคุณ
“...สวัสดีครับ พอจะช่วยบอกทางข้าได้หรือเปล่า?”
น้ำเสียงนุ่มทุ้มที่เปล่งออกมา บวกกับรอยยิ้มอันอ่อนโยน ชายหนุ่มตรงหน้าดูราวกับแสงอาทิตย์ละมุน ชวนให้รู้สึกฝันไป
...หรือนี่จะเป็นควันหลงวันคริสต์มาสกันนะ
“ทุกคนครับ... พ่อข้าไม่ได้เต้นคางุระแดนซ์”
ทันจิโร่กำหมัด
โปรดเรียกว่าเป็นการร่ายรำ ‘ฮิโนะคามิคางุระ’
“สวัสดียามเย็นครับ! ในที่สุดก็มาถึงช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์ ทุกท่าน— เหนื่อยหน่อยนะครับ!
ว่าแต่... มีทั้งสินค้า ทั้งการ์ตูน และนิยายของพวกข้าออกวางจำหน่ายเยอะแยะพอสมควร ดังนั้นหากรักใครชอบใครก็อย่าลืมไปสนับสนุนกันด้วยนะครับ!
อ๊ะ แต่ใช้จ่ายพอประมาณจะดีกว่านะครับ (กระซิบ)”
“อ— เอ๋ นั้น... ตัวข้า..............”
กลายเป็นอสูรไปแล้ว.........
—เริ่มทำค่าตอบแทน 500+ ครั้งที่ 4 (สุดท้าย) เป็นทันจิโร่สวมชุดนักเรียน เป็นเวลา 2 วัน—
* เปลี่ยนสรรพนามจาก ‘ข้า’ เป็น ‘ฉัน/ผม’ ให้เข้ากับยุคสมัย
* อ้างอิงจากอนิเมะ มังงะ และแฟนบุ๊ค
“คามาโดะ ทันจิโร่! ที่บ้านเปิดร้านขนมปัง เป็นลูกชายคนโตจากพี่น้อง 6 คน ฝากตัวด้วยนะครับ!”