//=time() ?>
“สวัสดีปี่ใหม่เหล่าแม่หนูโมย่าแม่ปลานกเงือกน้อยปุ๊กปะลุกปุ๊กปุ๊ก อุณากรรณว่าดี ข้าก็ว่าดี ขอให้ปีนี้เป็นปีที่ดี หากวันไหนเจอเรื่องแย่ ๆ เจอคนแย่ ๆ แบบไอ้ปันหยีหิกและไอ้ขุนแผนก็แวะเวียนมาอ่าน #บุษบาเสี่ยงตรีน ได้นะ อ้อ! อย่าลืมคอยเอาใจช่วยให้ข้าตามหาน้องเงือกเจอในเร็ววันด้วยนะ!”
“ยะ อย่ามองข้าแบบนั้นสิ!! ข้าเปล่าแตหลอนะ! ก็ตะกี๊ไอ้ปันหยีมันจะฆ่าอุณากรรณอ่ะ!!”
นั่งเป่าปี่กล่อมทุกคนให้จรรโลงตั้งแต่หัวค่ำ
“ปี๊ แป่ ปี๊ แป่ ปี๊ แป่ด เก่า สิ่บ”
⠀
【 อภัยมณี 】
« aka พ้าพัย or พ้าภัย »
— ยอดชายนายเป่าปี่ | เซียนปี่สยบมาร
— from พระอภัยมณี
「 #บุษบาเสี่ยงตรีน by @amulin67_ 」
⠀
“......”
นั่งพิงต้นไม้แล้วซึมเป็นหมา
น้องเงือกก็หาไม่เจอ
อุณากรรณก็หายหน้า
ขุนแผนก็หายหัว
ปันหยีก็หายก้อย
คนอื่นๆก็หายเหมือนกัน
เหมือนเห็นแม่นงเยาว์สองคนผ่านทางมา ทว่าขยะรีไซเคิลไม่ได้อย่างข้าจะไปทำอะไรได้ มีหวังโดนบอกว่าสมองเล็กเท่ากระปู๋หมา ระยำ ต่ำตม จู๋เล็กอีกเป็นแน่แท้
“ข้านั่งอยู่ตรงนี้มาตั้งคืนนึงแล้ว เจ้าพวกนั้นทิ้งข้าไปแล้วจริงๆสินะ ต่อให้ข้าจะนั่งจนเหน็บกินก้นก็ไม่มีผู้ใดมาแล้วสินะ...”
“ใช่ซี๊ ข้ามันไม่ได้เรื่อง สมองก็เล็กเท่ากระปู๋หมา พึ่งพาอะไรก็ไม่ได้”
“เมื่อไหร่หนอจะได้พบน้องเงือก”
นั่งกอดเข่าจุ้มปุ๊กอยู่ริมธารพลางฟังเสียงจั๊กจั่นร้อง
“แล้วนี่เจ้าพวกนั้นหายไปไหน เกิดผมข้าเป็นสังกะตังขึ้นมาจะทำอย่างไร ไม่มีใครให้ยืมหวีเสียด้วย”