//=time() ?>
ความรู้สึกปวดแปลบที่สะบักเอวสะท้อนเตือนราวกับตราบาปที่ตนมิได้ก่อ ในทุกคราที่เวียนมาถึงในทุกปี
เสียงหวีดหวิวกรีดร้องดังก้องภายในหัวทุกคืนจนข่มตาไม่ลง
เข้มแข็งให้มากกว่านี้ มีกำลังให้มากกว่านี้ ให้สมกับเป็นผู้นำตระกูล
เพื่อจะลากเศษสวะเหล่านั้นออกมาฉีกกระชากเฉกเช่นที่กระทำกับตน
"คุณผู้หญิงแล้วก็คุณผู้ชายฮะ อย่าลืมทานมื้อเย็นกันด้วยล่ะ ไม่อย่างนั้นล่ะก็จะปวดท้องเอาได้นะ!"
"คุณทานากะ มื้อกลางวันเป็นอะไรหรอฮะ!"
แววตากะรือรือร้นพร้อมมือเล็กที่เกาะกุมชายเสื้อสูทกึ่งดึงเพื่อให้ชายสูงวัยรู้ตัว
พ่อบ้านประจำตระกูลแฟนท่อมไฮฟ์โน้มลงให้คำตอบแก่ตนก่อนกลับไปจัดเตรียมมื้ออาหารดังเดิม
"ของหวานล่ะฮะ?"
"เอ๋ วันนี้ไม่มีช็อกโกแลตรอฮะ.. ก็ไหนว่าวันเสาร์จะมีไง.."