//=time() ?>
"ท่านคิดถึงหม่อมรึเจ้่่าค่ะฝ่าบาท" https://t.co/TO5EUDFo9G
@Kosol_th "ข้าเข้าใจแล้ว"
อบอุ่นจริงพ่อคุณ...
คนอะไรร้ายกะคนทั้งเมืองดีกะดิฉันคนเดีบวถามฉันรึยั๊ง
"งั้นคืนนี้นอนเฉยๆหนา"
คืนนี้วรเดชจะรอดรึไม่
@Kosol_th "ให้ตายสิ"
วรเดช เอียงศีรษะเล็กน้อย มองดูอีกฝ่ายที่กอดซบตน
" ในหัวของท่านนี้ไม่เคยคิดเรื่องอื่นเลยหรือยังไงที่รัก"
ตัวเปียกปอนกลับเรือน....
เอาไงดี
อ้างไรดีวะ...
ยืนอยู่นอกเรือนนานสองนาน..
เข้าเรือนตัวเองดีไหมวะ!!!
โอ้ยยยยยกะเทยกลุ้มจายยยยย!!!!
@2ChaiYAChet "ตายแล้วฝ่าบาท"
"หากโวยวายมากไข้ขึ้นหนาเอาล่ะเดียวข้าจะหาทางแล้วกันนะ"
ว่าแล้วก็เอือมแขนลงไปกวักน้ำแทนการพายเรือ..
"โอ้ย...เมื่อยมาก.."
"แขนฉันก็สั้นจริงเชียวไปไม่ถึงไหนเลย"
"ไม่มีใครใช่มะ... เสร็จกะเทยล่ะ!!"
วรเดชคอยๆย่องไปที่ท่าเรืออย่างช้าๆไม่ให้พวกบ่าวบนเรือนเห็น
"ไหนสัญญาว่าจะพาข้าไปพายเรือเล่นไง..."
"ไม่เห็นพาข้าไปเลย.... หึ"
เชิดหน้าใส่หม่อมไม่คุยด้วย
"What The Hell????"
"Why everyone wearing thick makeup like that, I can't tolerate that!!!"
"This is a make-up disaster.! !!!"
"เห้อ..."
วนเดชถอนหายใจฟังเสียงสองพี่น้องจนเซงเขาเมื่อยเนื้อเมื่อยตัวไปหมดจนไม่อยากเดินไปไหน..
เขาชันเข่าอยู่ที่เก้าอี้ในริมหน้าต่างเหม่อมองด้านนอนเงียบๆ
คิดทบทวนถึงสิ่งที่วรเดชบอกกับเขาว่าตัวเขาในร่างเดิมนั้นมีความสุขจริงๆรึเปล่า
เขาไม่เคยคิดถึงความสุขที่ว่านั้นเองว่า