//=time() ?>
ยามโมมิจิย้อมแดงชาด มองไกลถึงทิวเขาก็พร่างชาดแดงกระจ่างตา
เบื้องหน้าพิศทิวทัศน์งาม สองเท้าเร่จาริกทั่วสี่สมุทรพลันหยุดชะงักงัน
สารทฤดูอาจมากเรื่องจากลา ทว่าต่อโมมิจิสีชาดที่ปลิวโปรยปราย บางคราก็แจ้ง “บุพเพ” มาพานพบสหายเก่า
เช่นยามนี้ ข้าน้อยเป่าเพลงมิทันจบดียังได้พบท่านก่อนแล้ว
独登西楼 ลำพังบนหอปัจฉิม*
เช่นที่พิษชั่วต้องถูกกำราบและสิ่งโสมมทับถมต้องถูกชำระ ทั้งความกังวลอันนิ่งสงัด ความอ้างว้างอันโดดเดี่ยว และความขุ่นแค้นอันไร้ที่มาล้วนควรถูกแก้ไข
+
“……………”
“เอ่อ อะแฮ่ม… ทราบว่านามอันโด่งดังของคุณนั้นไม่ว่าเหยียบย่างไปที่ใด ย่อมขจรขจายไปกับเสียงกระซิบของสายลมโดยไว แต่ท่านกงจื่อ หมึกแม้นลบได้แต่ใช่ลบว่าลบง่าย และลายเซ็นนี้ควรอยู่บนกระดาษหรือบันทึกมากกว่าใบหน้าใคร คราต่อไป…คุณเซ็นลงกระดาษดีไหม
ฉัน…ลำบากใจเล็กน้อย”
+ https://t.co/zXP5dcBLc3
ส่วนลอร์ที่เคยว่าจะทำ อืม คิดแล้วก็มีไม่น้อย อันนี้ก็ไม่ใช่ว่าลืม เอาไว้หยิบมาทำเพิ่มทีหลัง(…)
(มีเรื่องคายน์เรียกับอินาซึมะ)
ครั้งหนึ่ง
แขกที่ปรึกษาแห่งโถงหว่างเชิงกล่าวถึงพิธีอัญเชิญเซียน ดังนี้
“กล่าวถึงพิธีอัญเชิญเซียนที่เคยกระฉ่อนชื่อลือนามของท่าเรือแห่งพันธสัญญาแห่งนี้ ที่แม้นพิธีดังกล่าวจะไม่มีอีกแล้ว ก็นับว่ายังควรค่าให้กล่าวถึงอยู่มากทีเดียว”
+
@_11thfatui “...
“นำสัตว์น้ำต่างถิ่นมาแพร่พันธุ์ที่แดนอื่นนับเป็นการทำลายระบบนิเวศ บางทีเราอาจจะต้องเจรจากันเพื่อสร้างเสริมความเข้าใจอันดีให้แก่คุณสักเล็กน้อย ดีหรือไม่”
ห้ามเอามา
“ข่าวเรื่องที่คนกลุ่มหนึ่งวิ่งวุ่นจัดหาวัตถุดิบสำหรับงานเลี้ยงฉลองของใครบางคนพัดมาไกลถึงเมืองท่าแห่งนี้ได้อย่างไร ตัวฉันเองก็นึกสงสัย”
“แต่ว่า... เพราะกระแสข่าวได้พัดเอาเนื้อความมา ทำให้รู้ว่าวันนี้เป็นวันคล้ายวันเกิดของคุณผู้ชายนักธุรกิจไวน์จากเมืองแห่งสายลม+
“โอ้ คุณมาพอดี นักเดินทาง,
ดูเจ้าตัวน้อยเหล่านี้สิ ดูเหมือนทางการกำลังมีกำหนดการปล่อยขายสินค้าสะสมชุดใหม่อยู่นะ
ว่าอย่างไรล่ะ คุณจะพิจารณาซื้อสะสมสักชุดหรือไม่ โอกาสเช่นนี้ใช่ว่าพบได้เสมอไปเสียเมื่อไร หากพลาดไปว่าน่าเสียดาย”
“เราเดินชมตัวอย่างสินค้าด้วยกันสักหน่อยดีไหม”
v
วันวานวันเก่าที่สดใสอันผ่านพ้นไปจะไม่ย้อนคืนกลับมา
เรื่องราวแห่งอดีตอันงดงามที่เจ้าเรียกหา
แลเงาของสหายที่สนิทชิดใกล้ผู้ปรากฏขึ้นตรงหน้า
เรื่องของการพบพาน ร่วมทางและมิตรภาพ ช่างไม่ชัดแจ้ง
เลือนลางคล้ายตำนานเก่าแก่ เหลือทิ้งไว้เพียงรอยแยกแตกหัก
กระนั้น จักสลักอยู่ในภาพจำ ตลอดไป