//=time() ?>
"..... โอ้ย"
วรเดชตื่นขึ้นมาพร้อมอาการปวดเอวและอื่นๆอีกมากมายกายกอง
"เมื่อยตัว ปวดตัว ตัวรอยไปหมดแล้ว"
หน้าหันไปมองตัวตนเหตุ
{ไอ้เวรเอ้ย!!!}
เท้าเรียวยันถีบคนนอนข้างๆด้วยความหมั่นไส้ด้วยความโมโห
"ตายแล้ว ท่านโพไซดอน นี่ท่านยังไม่นอนอีกหรือเจ้าค่ะ"
@Kosol_th {อีตานี้ได้ทีเอาใหญ่เชียวนะ}
{อ่ะๆ.. จะตามน้ำให้สักหน่อยแล้วกัน}
วรเดชแกล้งทำเป็นนิ่งเมื่อปลายนิ้วหยาบลูบไล้ตรงริมฝีปากเขาแกล้งเอนตัวลงไปนอนราบที่เตียงก่อนจะยิ้มมุมปากยั่วยวนออกมา
"ถ้าอย่างงั้นข้าก็อยากรู้จังว่าท่านจะใบ้แบบไหนให้ข้ารู้กัน"
แววตาใสซื่อเมื่อกี้สลายหายไป*
"ตายแล้ว!"
หันไปตบๆแป้ง(?)เสริมสวยก่อนหันกลับมาหา
"ขออภัยที่เสียมารยาท"
" ข้ามีนามว่า ขุนวรเดช ท่านจะเรียกข้าว่า วรเดช ก็ได้ข้ามิถือ"
ขยับส่งสายตาเอ็นดู ปิ๊งๆ https://t.co/dsr24XmNZa
"อุ้ยตาย....."
"มีผู้ชายหน้าตาดีฟอลมา!!!"
กะเทยใจบ่ดีเลยค๊าาาาาา!!!!!
"คืนนี้???"
"คืนนี้ท่านจะพาข้าไปพายเรือที่แม่น้ำหรือ? ที่รัก"
วรเดชแกล้งทำหน้าใสซื่อบริสุทธิ์ไม่่รู้ความหมายของบุคคลหน้าดุแต่มในใจ
{โอ้ยยยยยย.. พ่อคุณ!}
{เห็นใจดีหน่อย ได้ทีเอาใหญ่เลยนะยะ
คิดว่ารู้รึไง.... ตาหื่นกามนี้} https://t.co/K158MHErUD
@VeletiarP "นี่หนู"
"เมื่อกี้ตัวเองก็บอกมาหยกๆว่าอาจจะเผลอร่าบคาถาแล้วมีคนดีๆที่ไหนจะไม่กลัวล่ะหืม มม???"
"ข้านะคนธรรมดานะจ้า"
"ที่รักพยายามเข้าล่ะ"
วรเดชเข้ามาให้กำลังใจตาคนหน้าดุที่มีท่าทีบอกบุญไม่รับ
"แล้วอย่าลืมใจดีกับพวกเด็กๆด้วยล่ะ"
"แล้วก็ยิ้มเยอะๆข้าชอบตอนท่านยิ้มนะ" https://t.co/dV39hNMP42
"ไม่ไหว... คุยกับชะนีพวกนี้ทำข้าปวดหัวเหลือเกิน"
"เจ้าของร้านป่าเถื่อนข้ารับมิได้"
วรเดชเนียนซบอกหนุ่มๆในสเปซ