//=time() ?>
"......"
"ปากท่านก็ขู่ข้าหึงหวงข้า? ทั้งๆที่ท่านเป็นคนหายไปเองแท้ๆจะขังข้าให้ข้าอยู่ผู้เดียวรึไงกัน??"
วรเดชขมวดคิ้วมองปกติเขาจะอารมณ์ดีอยู่เสมอแต่เวลานี้กับตรงกันข้าม
"คิดว่าทำเช่นนี้แล้วข้าจะกลัวล่ะก็บอกเลยว่าไม่"
"มันจะทำให้ข้าเกลียดท่านเสียมากกว่าเมื่อท่านไร้เหตุผลกับ
"ข้าก็ไม่รู้หรอกนะว่าทำไมข้าเป็นตัวเรียกเทพ คงเพราะข้าสวยเกินไปนั้นแหละนะ"
"อ๊าาาาา--- ข้าล่ะอยากจะขี้เหร่เสียจริง"
"ปากก็ด่าเราแต่ก็มาช่วยแก้คำผิดให้หรือเขาจะมีใจ.. อุ้ย"
"ข้าล่ะอยากจะขี้เหร่จริงๆ"
"เพราะสวยเกินไปก็บาปหนานัก"
"ข้าขอบอกทุกคนในนี้เลยนะ!!! ใครเอาข่าวที่ข้าไปลันลาแรดไปทั่วบอกหม่อมล่ะก็!! ตัดแม่ตัดลูกตัดมิตรภาพ!!! โดนเฉพาะชะนีน้อย! "
"นี่ไม่ใช่คำข่มขู่แต่ข้าบังคับ!!!"
"หากข้าโดนหม่อมลงโทษพวกเจ้าก็เตรียมเจอไม้สอยมะม่วงสุดที่รักข้าได้ลงทัณฑ์ได้เลย!!!!"
อยู่ๆก็รู้าึกขนลุกจนสะดุ้งตื่นพุ่งพรวดลุกขึ้นนั่ง
"ทำไมอยู่ๆข้าก็รู้สึกมิดีเลย.. ใจมันสั่นคลอนเหลือเกิน........."
มีลางสังหรณ์ไม่ดี
กะเทยรู้สึกได้กะเทยสัมผัสได้
"ผู้ดงผู้ดีอะไรเจ้าค่ะข้าก็เป็นเพียงแค่สาวน้อยคนหนึ่งเท่านั้นเอง"
"โอ้ย.... อยู่ๆข้าก็รู้สึกหน้ามืดตาลายเหลือเกิน"
ทะไหลตัวไปซบอกแน่นๆของหนุ่มชาวดอนลอนดอนสุดหล่อ https://t.co/TJ4KzA2hEM
"จะว่าไปหนุ่มลอนดอนก็ไม่เลวนะ...."
"มีแต่พวกหน้าตาดีน่ากินทั้งนั้นเลยให้ตายสินี้มันอาหารตาของดีจริงเชียว"
"อุ้ยตาย...เป็นคนสวยนี้มันลำบากจริงๆใครๆก็มองก็รัก"
"รู้สึกบาปเหลือเกินที่เกิดมาสวยหุ่นแซ่บน่าหม่ำขนาดนี่ อยากจะขี้เหร่เสียจริง"